Wiedza jest z definicji dobrem — być może nadrzędnym dobrem człowieka — gdyż bez niej nie mogą istnieć podstawowe wolności, do których nieustannie się odwołujemy.

Twierdziła Rita Levi-Montalcini, włoska uczona, lekarka, embriolog i neurolog, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 1986 roku.

“Była osobą niezwykłą – pisał Jerzy Vetulani w tekście “Lovely Rita”, opublikowanym 22 kwietnia 2013 roku na swoim blogu. – Ogarnięta pasją uczonego-odkrywcy, wbrew wszelkim przeciwnościom prowadziła badania, które zaprowadziły ją na szczyt naukowego Olimpu. Wywarła olbrzymi wpływ na rozwój nauk neurobiologicznych na świecie, a zwłaszcza w swojej ojczyźnie – we Włoszech, gdzie nie tylko pracowała naukowo, ale jako senator walczyła o fundusze i godne miejsce badań naukowych. Nagrodę Nobla otrzymała wieku 78 lat – jak się wydawało u schyłku życia. Ale dla Rity Levi-Montalcini był to początek jeszcze jednego długiego okresu intensywnej pracy naukowej. Pierwsza Dama Neurobiologii żyła potem i intensywnie pracowała jeszcze prawie ćwierć wieku”.